Indrani’s Gossip

Indrani’s Gossip

Never think even for a moment, while reading the title that, this is again about Shina Vora murderer Indrani and her chewed case. Let split it. Here Indrani means Indra’s wife who is also known as Shachi, whom we forgot. Indra is one of the deities and famous for his intelligent tricks and traps in Hindu mythology. As his wife what Indrani may feel and think about Indra and his mischief?!! Here is an attempt to present it.

“Oh My God!! What I am saying!?!! He is also one of the Gods. Whom should I tell my sorrows? Oh My…..O Shit.” Indrani sighed.

“I am really tired with his mischief. How many times I have to ignore his deeds??! You know Parvatiji, sometimes he remains so busy in watching Apsaras' dances that when he comes to me, he forgets my name and considers me one of the Apsaras. I feel shame and guilt even to talk with Urvashi and Menka. What if I do the same! And remain busy with Gandharvas and their music performances?!?!! He didn’t think about our children, what they will think about their father!! I can’t face them because of his dirty tricks.”

“he is really very careless about ‘Indrasan’. Have you heard story of ‘rabbit and tortoise’s race’?? he is doing same like rabbit. He never gives attention to important issues and ‘Indrasan’, and when someone starts penance, he starts using tricks with him. I suppose his tricks may have inspired Ekta Kapoor to use it in her serials nowadays!!! He is spoiling ‘Pruthvilok’ with doing such deeds. All the deities say, it is ‘Kalyug’ on ‘Pruthvi’, but if their God is like him what can we expect from them.

“Do you remember what he did with Ahalya?! Oh My…. Oh … I couldn’t show my face to anyone. I was feeling so shame. It is very difficult to face Brahmaji then. But he is as always, even Brahmaji also didn’t scold him. That’s why he is not fearful and feels freedom to be mischievous with others.”

“Laxmiji, perhaps you can understand my feelings. As a wife what I felt, you can understand, how you felt when God Vishnu has tricked with Vrinda (Tulsi). Still, there is a reason of killing that demon behind his act. But as a wife we have our own feelings.”

“Yes, Shachi, I can understand you. But they are Gods, deities. They are well wishers. Whatever they act, it is for the sake of goodness. And after all we are also deities; our duty is to follow them.”

“Shhshhsh……speak silently, Naradji will listen us, you know, he is always roaming here and there….”

“Yes, Parvatiji, perhaps you are right. But what disgusting there tricks are!! You know what they have done with me?! Arjuna is Indra’s son. Obviously but not mine! And they insisted me to take birth as Draupadi, who is going to marry Arjuna! It means I become wife of my husband’s son! Oh My God! Oh My…I cannot think! Have you seen any relation like this? Even today’s boring serials have better relations than mine, though they marry many times!

“I have tried to change his habits, Parvatiji, I explained him, look at lord Shiva, have you ever seen him watching Apsaras’ dances?! Do you know what he said?! He argued, ‘have you seen Krishna’s Ras-leela?’!! What should I say further Laxmiji??!”

“I imagine sometime, if I file case on him in court, my file will be very strong… but this can be true only at ‘Pruthvi’. This is only to be dreamt. And…. Foolish humans dream to come in ‘Swarg’!!!!”

I know today also he remains busy with Apsaras. Oh! He will never change. Do you think what will my curse if I get a chance? I will………”

“Shshshhh……Be silent, he is coming……”

HORN.....PLEASE

Study of moving Taglines…

Shakespeare has said, “What is there in name!”, if he is alive today, he will add, “What is there in name, everything is in status!!” in the world of social media, status, taglines matter more. There are many observations and studies are done on social media status, taglines and our personality. And this is about moving taglines…

While journeying, we observe many things, natural beauty, trees, bumps on the road, sitting cows on a way and observation of other vehicles. How other car is driven, which is model, what is numbers in number plate and the most important from which we cannot stop our eyes to watch, what is written behind vehicles.

It’s very interesting to study what people choose to write behind their vehicles. I have done some interesting observations as following.

Generally, people choose some status or tagline, which they want to show others, who and how they are (it doesn’t mean, they are like what the tagline suggests). With observing these moving vehicle taglines, we can have an idea of social values. People used to show the things which are considered as valuable and moral in society.

For example, you can see, on the most of vehicles, there is name of some God in which they (owner) believe. It doesn’t mean that the owner is very religious or moral but to show that, they are good people they write God’s name behind their vehicles. Because to be religious is considered as good or valuable in society and now it becomes trend.

With observing traffic taglines of vehicles, we can get an idea of who is in power position. In Indian cast system, if a particular cast/community have more power, the people of the same group wants to show their identity. So, on their vehicles, surname or some cast identity is shown, because it will help them sometimes in society.

You can see there are many vehicles, where ‘Rajput’ or symbol of lions is drawn. It shows their identity and feeling of superiority.

The most interesting thing you can observe is, taglines are different with reference to their economical class. You can find some similarities in truck taglines and how it is different from car tags.

For example, you can rarely find expensive car on which God’s name is written. Rich people don’t write anything. Their expensive vehicles become tag for them as they (vehicles) are showing their richness.

In category, other people, below in richness, will write their names on their vehicles. It shows that for them, they are in center.
Truck taglines are the most interesting. You can find one common sentence behind most of the trucks. Which is shown in the image.

It means they believe in some superstitions. As they are poor their mentality differs. Some trucks have taglines like “Mera Bharat Mahan” it means, for poor people patriotism or love for country is value or moral. But we can rarely find this tagline on cars or other vehicles, because for upper class people, patriotism is not value.

In summing up, I can say, our taglines can suggest many things, like,

About our personality, do we want to show our identity and feel proud or superior or not!

People, who write God’s name, have much concern about social values and trends; they want to show themselves as simple and common.

People who write their name on vehicles love themselves, they keep themselves in center.

Mentality differs from upper class to lower. Poor people, generally, believe more in superstitions than upper class people (God’s name on car and truck taglines).

Richness has its own fashion, tags with not having any taglines on their expensive vehicles.

There are many people, who don’t write/show anything on their vehicles. Some ideas we can guess are, they don’t want to show their identity or they believe in equality. Identity does not matter more for them.

These are my observations and assumptions, there are exceptions and it may be wrong. It will be very interesting if you share your observations and statements about it...

Dear Mr. Wordsworth...

Dear Mr. Wordsworth… 

Dear Mr. Wordsworth

Critical interpretation of Wordsworth’s definition of poetry

 

 

 

If you ask a question to any student of literature, “what is poetry?” you will get very simple and common answer – “Poetry is the spontaneous overflow of powerful feelings.” Some exceptions will add “…feelings recollected in tranquillity”. 
Thanks to Mr. William Wordsworth, in easy words he has given this definition of poetry. Perhaps that’s why every literary student likes him much as he has made very complicated things (that is poetry and its definition both) simple and easy to understand. 

Wordsworth’s present definition of poetry is appreciated as well as criticized much. Wordsworth’s simplification must be appreciated. But here I want to criticize his definition. According to me, there is a very important element missing in Wordsworth’s definition of poetry. 

The important element is ‘idea’. Every art is connected with an idea. Without an idea, the creation of art is not possible. As a genre of literature, poetry is also an art and for that idea is the most important thing that is missing in Wordsworth’s well-known definition. 

The idea is the mother of art. The artist/poet always has an idea which he/she wants to present or express through a particular medium. Without an idea, the creation of art is not possible. Let me clear one thing that, inspiration and idea are different things… 

If we analyze Wordsworth’s definition, he talks about “powerful feelings” the very first thing is, powerful feelings and artistic ideas are very different from each other. Feelings can never create artistic work. Having feelings and having an idea to represent through the medium is very different. This can be explained in a better way with example. 

For example, I have feelings of happiness, exclamatory when I saw the sky, and I started speaking… 

“A blowing breeze and starry sky with moonlight, 
How can I escape from this beauty of Night?”

It’s only feelings, not an idea represented. If there is a poet instead of me, he/she will write with meters, rhymes and beautiful words, but we can call it description than poetry!! 

Having meters, rhymes or specific structures are not enough to make those expressions of feelings as poetry. Perhaps this is the central difference between rhyming lines and poetry. Even if the line has not meter or rhymes, it can be considered as poetry, only because it has an idea. It can be interpreted in many ways. That’s why Shakespeare’s dramatic lines have worth of poetry, Ghalib’s short shayri is considered as poetry. They are famous for their ideas. The following lines from Shakespeare’s sonnet will explain the value of the idea in a better way.

 “All days are nights to see till I see thee,
And nights bright days when dreams do show thee me.”

Meters, rhyme, use of words are important for beauty, especially in poetry, because poetry is meant to be beautiful and powerful with words. But the presentation of an idea or idea behind poetry is compulsory. The beauty of art/poetry lies in ideas and interpretations not in rhymes or even feelings. The idea of poetry raises feelings in the reader. The rhyming lines are not capable to do that.

Let me clear another thing, to reach to the poet’s idea through the medium of art is never possible for readers. Readers can only interpret as they want and form the idea/ ideas. 
 
If we take Wordsworth’s example, his definition is connected with his famous poem ‘Daffodils’. Now my first question to him is, without an idea, has he expressed feelings only in the poem??!! (If it is so…I need a critique to understand!) There was an idea in his mind which he has presented in the poem. (This is my interpretation because I cannot reach to Wordsworth’s mind.) It also can be possible that Wordsworth has written this poem to explain his definition of poetry because definition and poem are connected many times by critics. So, the idea is to explain the concept with an example (using past tense at the beginning, present tense at the end… in the poem). 

Moving back to Wordsworth’s definition, he has added feelings recollected in tranquillity. The first problematic matter is, how can powerful feelings be recollected? And if we are recollecting past feelings it will not remain ‘Powerful feelings’. I also want to add T. S. Eliot’s critical viewpoint that, if we are recollecting than it will not remain spontaneous overflow. The words ‘Spontaneous overflow’ and ‘Tranquillity’ are juxtaposing each other. 
The second problematic matter is, if we are recollecting some emotions which we have felt in the past, then there will be the reason behind it. Which and why some particular feelings are recollected is a matter of question. (As Rushdie said, ‘Selection is political’.) There must be an idea or a thought which leads to some particular feelings. It is in the poet’s hand to be partial with some emotions or feelings. So, what I want to say is, when the poet is recollecting his past feelings, there should be an idea in his mind in recollection, selection of feelings, and even in presenting these feelings. Without an idea, the poet can never recollect any powerful feelings, and never transfer them into poetry; they will be forgotten as feelings only. 

So, Wordsworth’s definition is well- written but not perfect. According to me, “Poetry is an idea presented through the medium of words, which are organized and beautified with a particular structure, meter, rhymes and can create musical effects.” 

Feelings expressed in words can be called description, if it has the beauty of words, it can touch the heart. But an idea expressed through words can touch the heart and also make us think. It is a fact that we don’t read literature/poems only to get pleasure, but our pleasure is connected with ideas, interpretations that we are getting from it. Even for some time, it makes us think something. Poetry is not only the beauty of words or emotions; it is the beauty of ideas that are emotional. 

 

  

ઉચ્ચ બૌદ્ધિક લેખકોને

"ઉચ્ચ બૌદ્ધિક લેખકોને"

 ‘To.... the Modern writers’

દુનિયામાં દરેક માણસો પોતપોતાની રીતે પોતાનું જીવન સુખેથી કે પછી પરાણે જીવતા હોય છે. પણ અમુક અભાગિયા જીવોને પોતાના મહામુશ્કેલીથી વ્યતિત થતાં જીવનની અસંતોષી, કરુણ, નિરસ અસમંજસયુક્ત પરિસ્થિતિઓ બીજાને ધરાર જણાવીને બીજાનાં બે ઘડીનાં સુખને પણ છીનવી લેવાનો શોખ હોય છે. આવા જીવો વળી લેખકો બને અને પછી બીજાની પથારી ફેરવે. એ પણ જેવા તેવા નહીં ઉચ્ચ કોટિનાં.

આ શ્રેષ્ઠતમ પદને પ્રાપ્ત કરવા તે નવા નવા અખતરા કર્યા કરે. અન્ય સામાન્ય લેખકોથી કંઈક જુદું કરવા તેઓ પોતાની ન સમજાય તેવી, ગુંચવાડા વાળી પદ્ધતિઓ રચ્યા કરે. એ વિચાર્યા વગર (અથવા જાણી જોઇને, બદલો વાળવા) કે એનાં અભાગિયા, અણસમજુ વાચકો પર એનાં આવા અખતરાઓની શી અસર થશે?!!!

ચિત્ર-વિચિત્ર, આડા- અવળા કટકાઓ જોડી કહેશે આમાંથી તમને શું સમજાયું? અર્થ શોધો? એ ધડ માથા વગરના ભેગા કરેલા કટકા જોઇને ભલા ભોળા માણસ ને એમાં કયો અર્થ દેખાવાનો હતો? જુદા જુદા કટકાઓ ગણવામાં જ મગજનું દહીં થઇ જાય એમાં વળી અર્થ ક્યાંથી જડે?!!!! વળી ક્યારેક આવા મેધાવી લેખકને દુનિયા ઉપર દાઝ ચઢે અને હેરાન કરવાનું મન થાય તો એક દિવસની ઘટનાનું એવું વર્ણન કરશે કે એને વાંચવામાં કેટલાયે દિવસો, અરે મહિનાઓ વીતી જાય અને વાચકની દુર્દશાથી દુર્ઘટના ઘટી જાય.

વિશ્વાસ ન આવતો હોય તો એક નાનકડો નમુનો ઉદાહરણ તરીકે આપું. ગુજરાતી વાચકો જેમણે અંગ્રેજીની ‘Stream of Consciousness’ નવલકથાઓ વાંચી ન હોય તેમનાં માટે એક સરળ ટ્રેઇલર (આના પરથી આખા પિક્ચરની કલ્પના કરી લેજો!)

"એણે આવું નો'તું કરવું જોઈતું, બધાની વચ્ચે કહેવાની શું જરૂર હતી?" આસપાસ બટેટા, ટમેટા, રીંગણાંને છૂટાં પાડતા પાડતાં પ્રજ્ઞા એ વિચાર્યું. હાથમાં એક બટેટુ લઇ એણે કટરથી છાલ ઉતારવાનું શરુ કર્યું. એ આદર્શવાદી હોય તો શું થયું! બધા વચ્ચે એ નિકેતનને નિરસ, આળસુ, બેજવાબદાર એવું કેમ કહી શકે?  ફેલાયેલા શાકભાજીને ભેગા કરી એણે થોડીક જગ્યા કરી. તપેલીમાં પાણી ભરી છોલેલું બટેટુ એમાં નાખ્યું. એ ઉંમરમાં નાનો હોય તોય શું એને પણ માન-અપમાન જેવું તો હોયને? પંદર વર્ષનાં છોકરાને ખરાબ તો લાગ્યું જ હોય. (આડા આવતા ટમેટા ને હાથથી ખસેડતાં એણે વિચાર્યું)

દરેક માં ની જેમ પ્રજ્ઞાને પણ એવું જ લાગતું કે એ એનાં દિકરા નિકેતનને સહુથી વધુ સમજી શકે છે. એટલે જ ગઈ કાલની વાતની અસર એનાં ઉપર વધારે થઇ હતી.

બટેટાની છાલનાં ઢગલાં એને તપેલી વચ્ચેનું અંતર ઘટતું ગયું. ત્યાં પડેલું છેલ્લું બટેટુ લઇ તેણે છોલવાનું શરુ કર્યું. રાજા હરિશ્ચંદ્રનાં સત્યવાદીપણા ને આદર્શોને લીધે એનાં પરિવારને કેટલું ભોગવવું પડ્યું હશે! કદાચ નવમાં ધોરણમાં એ પાઠ આવતો, એ સ્કૂલનાં બેન કેવું સરસ ભણાવતાં! પત્ની, પુત્ર એ બધા તો વગર વાંકે સહન કરતા રેહતા હોય છે. અને હરિશ્ચંદ્ર તો અમર થઇ ગયા! (એણે વિચાર્યું) હાથમાં પડેલું બટેટુ છટકીને તપેલીમાં પડ્યું. અવાજ આવ્યો, થોડું પાણી પણ ઉડ્યું. બટેટાની છાલોને એણે ફટાફટ સમેટીને કચરામાં નાખી. એક બે ખાના ખોલી ચપ્પુ શોધ્યું પણ મળ્યું નહીં. 'અરે બાપ- દિકરા વચ્ચે હું પીસાય ગઈ છું', શાકભાજીનાં ઢગ નીચેથી ચપ્પુ લઇ એણે છોલેલાં બટેટા સુધારવાનું શરુ કરતા કરતા એનાથી બોલી જવાયું, બીજાનાં આદર્શો અને માનને સાચવી જીવવું કેટલું અઘરું છે! પોતે ભણવામાં હોશિયાર હોય તો શું એણે નિકેતન પાસેથી આટલી બધી અપેક્ષાઓ રાખવાની!! પપ્પા કેટલી રોકટોક કરે છે, એને મારા માટે કાંઈ લાગણી જ નથી. બીજા બધાનાં હંમેશા વખાણ કરે એને મને સંભળાવવાનો એકે મોકો ચુકતા નથી. એક વાર ગુસ્સામાં નિકેતન બોલ્યો'તો પણ ખરો. (એની આંખ સામેથી નીકેતનનો ફરિયાદ કરતો ચહેરો પસાર થયો) આટલી દુર સારી જગ્યા એ જઈએ તોય કાઈ ફાયદો નહીં. બધું સરખું જ. વીણી વીણી ને લીધા તોય બટેટુ સડેલું નીકળ્યું. સડેલા ભાગને કાપી,બાજુ પર મૂકી, બાકીનું બટેટુ સુધારતાં સુધારતાં એણે વિચાર્યું. એય પાછા કહેતા હોય છે આ ઉંમરે છોકરાઓ ને બહુ છૂટ-છાટ આપવાથી બગડી જાય એનાં કરતાં થોડું ધ્યાન આપવું સારું. પણ આમ બધા પરિવારજનો બેઠા હોય, એનાં જેવડા છોકરાંઓ પણ હાજર હોય ત્યારે રોક-ટોક તો ન જ કરાય ને! ઉલ્ટાનું એ સુધરવાને બદલે આપણાથી દુર જાય ને આડે રસ્તે ચડી જાય….

ડોરબેલ સંભળાયો.

હાથ ધોઈ, પાલવથી લૂછતાં લૂછતાં એણે દરવાજો ખોલ્યો.

"મમ્મી રસોઈ બનાવી નાખી!! પણ હું ને પપ્પા તો સાથે જમીને આવ્યા!" નિકેતને હસતાં હસતાં કહ્યું,

" મેં નવી બનેલી રેસ્ટોરાંનાં વખાણ કર્યા તો પપ્પા મને ટેસ્ટ કરવા લઇ ગયા એને છેલ્લે અમે બંને એ અઈસ્ક્રીમે ખાધો!!!"

                                              -  Inspired from 'To the Lighthouse'  by Virginia Woolf

                                          

હવે પાંચ મીનીટની બટેટા છોલવાની નાની એવી ઘટના ને વાંચતા પંદર મિનીટ થાય અને સમજતાં અડધો કલાક, એય નસીબ સારા હોય તો નહીતર પાંચ દિવસેય ટપ્પા ન પડે તો સમજી લેજો કે તમે પણ આ રચનાનાં અત્યાચારનો ભોગ બન્યા છો.

એમાં બિચારાં માસુમ, નિર્દોષ જીવો જેવા વાચકો એની ભુલભુલામણી જેવી રચનાઓમાં ભૂલા પડી જાય અને કરોળિયાનાં જાળામાં જેમ જંતુઓ અટવાય તેમ આવી રચનામાં અટવાયા કરે. આખરે એવું લાગે કે આ બૌદ્ધિક બદમાશોથી એમ છુટાય એવું નથી એટલે છટકવા એમને બૌદ્ધિક બળુકાઓ  તરીકે સ્થાપિત કરી દે. અને એ સામાન્ય જીવો ને સમજાતા નથી એટલે ઉચ્ચ કોટિનાં બૌદ્ધિક લેખકો છે એમ એને વ્યાખ્યિત કરી મન મનાવી લે. 

પોતાની અંદરના  ઉકળાટ ને  અસમંજસને ઠાલવવા તે પોતાની રચનાંને જ અઘરી બનાવે એટલે બીજા પણ એને વાંચી અસમંજસમાં આવી જાય. એના આવા ગુચવાળા સામાન્ય જીવોથી ઉકેલાય તેમ ન હોય એટલે વળી બીજો કોઈ વંઠેલો વિવેચક એની ગૂંચ ઉકેલવાનું બીડું ઝડપે, એ બૌદ્ધિક લેખકની રચનાનું પોસ્ટમોટમ કરી રફે-દફે અને એના ઉપર પ્રયોગો કરી નવા નવા તારણો તારવે. એણે તારવેલા તારણોની સાબિતી ને સમજુતી માટે બીજા પાંચ-દસ ગ્રંથો લખી નાખે.

બસ આમ વિવેચકો અને વિવેચનો ની સંખ્યા વધતી જાય અને તેમનાં બૌદ્ધિક તીરો વચ્ચે વાચકો મુંજાતા જાય.

આવી અકળ, અસમજ અસામાન્ય રચનાઓ અને વિવેચનોનાં વિશ્વમાં બિચારો નિર્દોષ વાચક જીવ અધમુઓ થઇ અટવાયા કરે છે અને આવી વણઉકેલ રચનાઓનાં અમરત્વની ધારાને અકારણ આગળ વધારે છે.

એટલે આવાં અટપટા, અઘરા, ઉચ્ચ બૌદ્ધિક લેખકોને વિનંતી કે એમની લાંબીલચક, નસમજાય તેવી, ગુચવાડા યુક્ત રચનાંઓથી  તેઓએ પોતાની અંદરનો ઉકળાટ અને અસંતોષ તો ઠાલવ્યો પણ અન્યને પોતાની અજીબ, અજોડ રચનાઓથી પોતાની સ્થિતિમાં નો અનુભવ કરાવી પોતાની જેવા ઉચ્ચતમ બૌદ્ધિક લેખકો ન બનાવે!